O niereformowalnych

Autor: Marek Jastrząb 

Za onych dni panowało się na niewielkim obszarze, bo duże – wycofano z obiegu. Tam właśnie wysadzano się na wielkie czyny, odbywano jarmarki, pleniły się ugory, ponure miedze i swawolne grusze, tam też odbywały się igrzyska połączone z wciskaniem ciemnoty. W krainie z owej bajki czego nie było, zaraz robiono, a czyniono solidnie i za nic mając forsę. Sąsiednie kraje ściskało w dołu i skręcało z wściekłości to w lewo, to w prawo, a także na całkiem pośrednie sposoby.

     Przykładowo, staw aktualnego króla dobrzy ludzie przykryli brezentem, gdyż w mrocznych porywach wiosny przybywała Sroga Zima Zła. Ryby łapały kurcze, wędki, przywidzenia. Udało się wyperswadować zakładanie sumom kagańców, ale nie dało rady zmusić sędziwego raka do założenia nocnej koszulki. Kategorycznie oświadczył, że zima - nie - zima, w zwyczajach raków nie leży ciepły przyodziewek i co to za porządki, a w ogóle, czy nie ma już większych zmartwień?

     Na takie słowa ludziom się sposępniało i nie wiedząc, jak rakowi odrzec, żeby mu weszło w pięty, chyżo, a z respektem przestępowali z nogi na nogę. Gdyż w samej rzeczy zmartwień mieli do

znudzenia, a co jedno, to poważniejsze od drugiego. Poszli więc do króla, ten zaś wygłosił referat i utwierdził się w przekonaniu, że staw trzeba będzie wysłać do cieplejszych krajów.