Proza

Jej ostatnie dni i pukle włosów uciekające na wietrze.

Kiedy byłam dzieckiem cały czas się uśmiechałam. Teraz jest tak samo. Tylko że teraz mój uśmiech to moje łzy... Moja mama mówiła mi, abym się uśmiechała, ponieważ mój uśmiech może poprawić komuś dzień. Często to powtarzała, a kiedy mnie zostawiła to ja to powtarzałam. Teraz uśmiecham się cały czas i śmieję się kiedy inni się śmieją. Lepiej nie odstawać od reszty, bowiem ludzie to okrutne istoty.

Młody Eligio żyje na ulicy. Co dnia musi walczyć o przetrwanie w dzikim Neapolu. Jego życie było dla niego wystarczająco ciężkie, jednak na domiar złego zostaje aresztowany przez policje i wciągnięty w aferę narkotykową.

Kaucja za Eligio została wpłacona. Poznaje Legion, kobietę która za niego zapłaciła, a w zamian proponuje mu nowe i lepsze życie u jej boku.

Eligio poznał resztę grupy Legion. Jego przerażające wizję na szczęście nie okazały się prawdziwe. Zamiast strasznych bandziorów zobaczył zwykłych chłopaków, takich jak on.

Opowiadanie zawiera wulgaryzmy i nie jest przeznaczone dla wrażliwych czytelników.

Chłopcy Legion postanowili zabrać Eligio na mały spacer. Chwila nieuwagi wystarczyła, aby schody okazały się być zabójcze dla każdego z nich.

czyli miara nieuporządkowania

Humorystyczne stracie księdza z katofobem